Милорад Додик во своите млади денови ја сфати профитабилноста на комбинирањето на политиката и бизнисот. Имаше 27 години кога во 1986 година беше избран за претседател на Извршниот одбор на Општинското собрание Лакташи.
Тој беше избран во Парламентот на Босна и Херцеговина во 1990 година, на првите повеќепартиски избори, како член на Алијансата на реформските сили на Анте Марковиќ.
Потоа, благодарение на познаник со член на управата на Природна банка Сараево, добил голем заем за да започне бизнис и отворил фабрика за производство на мебел, душеци и јоргани „Игокеа“. Упатените тврдат дека тој не го вратил овој кредит.
На почетокот на војната го напушта државниот парламент и служел како независен пратеник во Народното собрание на Република Србија. Почнува да одржува претходно воспоставени врски со деловни луѓе, а ги проширува и во Србија. Се разбира, тој беше особено заинтересиран за бизниси кои беа исклучително профитабилни за време на војната, како што е трговијата со гориво и цигари. Затоа тој ги проширил активностите на својата компанија за да ги вклучи и овие стоки, пишува Журнал.
Прво се обидел да тргува со нафта како застапник на компанијата „Врбас“, регистрирана во Романија, за што сведочи договор вреден околу 4,8 милиони долари. се случи при купување гориво во Бугарија во почетокот на 1994 година. Така, само според овој договор, тој заработил милиони од продажбата на нафта на граѓаните на Република Српска за време на војната.

Во април 1994 година му биле одземени два камиони цигари увезени од Македонија и тоа не бил единствениот случај.
„Министерството за внатрешни работи прибави докази дека се фалсификувани документи со цел затајување на акцизи и данок на промет, како на територијата на СР Југославија, така и на територијата на Република Српска“, се вели во решението на Финансиската полиција на Република Српска по жалба на фирмата на Додик Игокеа од Лакташи.

Додик беше еден од привилегираните „дистрибутери“ на територијата на таканаречената Република Српска Краина, што му овозможи да се пофали со добрите односи со Борислав Микелиќ, доверлив човек на Слободан Милошевиќ и Жељко Ражнатовиќ Аркан. При полициски и инспекциски проверки тој во своите изјави се повика на тогашните министри, оправдувајќи ја својата невиност во откриениот шверц.

Така, покрај цигарите, Додик бил „фатен“ и да прикрива продажба на парфем, алкохол, гориво. Во извештајот на финансиската полиција од јуни 1994 година се наведува дека Министерството за внатрешни работи на РС утврдило дека „Игокеа“ користела „фалсификувани документи за да покаже помала вредност на стоката и нивното потекло за да избегне плаќање акцизи и даноци“. Додик потоа активно соработувал со новоформираните тајкуни Слободан Пухалец, Никола Вукелиќ и Славко Рогуљиќ.
Иако добро се снајде за време на војната, главно „на црниот пазар“, Додик се задолжи, но не ги враќаше редовно своите долгови. Затоа, подоцна, кога стана премиер на РС, се обиде да ги врати долговите од буџетот на ентитетот.
Според извештајот на Главниот завод за ревизија на РС за работењето на Дирекцијата за стокови резерви за време на првиот мандат на Додик, тој за време на војната должел пари на компанијата „Елнос комерц“ од Бор. Парите ги вратил со тоа што на „Елнос“ ѝ платил 553.548 КМ за земјоделска механизација наводно за потребите на Стоковните резерви, кои никогаш не биле испорачани!
Тој бил должен и на „Македонија табак“ за цигари кои му биле одземени во 1993 година. Додик земал заеми од Бања Лука Банка во текот на целата војна, во мај, јуни, август, октомври, ноември 1993 година, потоа јануари 1995 година, како и во декември 1997 година (сите документи ги поседуваат“ „Ж.
Беа земени големи суми пари кои потоа благодарение на енормната инфлација на крајот станаа „ситни“ пари за враќање. На крајот, според ревизорскиот извештај за работењето на банката, останал со долг од 258 илјади марки. Тој долг го вратил со тужба против фирмата „Прима Трејд“ од Нова Топола; Односно, банката ја прифатила тужбата, која тогаш не била решена пред Основниот суд во Бања Лука, како надомест за долгот од 342.838 марки. Тоа беше добро осмислена измама.
Бидејќи компанијата „Прима Трејд“ и должи на „Игокеа“ 65 милиони динари за вештачко ѓубриво од мај 1992 година, Додик ја тужеше „Прима“ во 1993 година, а судот не го реши случајот во следните десет години. Потоа, во 2002 година, Додик ја продаде тужбата на банка за над 340 илјади марки. Кога банката почнала да собира пари од фирмата „Прима“, дознале дека компанијата одамна банкротирала!
Додик тогаш беше миленик на меѓународната заедница, но и на Партијата за демократска акција, која тогаш ја предводеше Алија Изетбеговиќ, пишува Журнал.инфо.