Американскиот бомбардерски напад врз три ирански нуклеарни објекти минатиот викенд беше масивен воен подвиг што бараше речиси натчовечка издржливост од пилотите на бомбардерите Б-2 – летот траеше дури 37 часа без прекин, пишува Си-Ен-Ен.
Седумте „невидливи“ бомбардери Б-2, секој со двајца членови на екипажот, прелетаа речиси половина свет и назад, во една од најдолгите воздушни операции во модерната историја.
Ветеранот од маратонските мисии го опишува искуството
Мелвин Г. Диејл, пензиониран полковник на американските воздухопловни сили, е еден од ретките кои знаат какво е да се биде во пилотската кабина за време на таква мисија. Диејл учествуваше во рекордна 44-часовна воздушна операција над Авганистан во 2001 година.
Тој ја опиша операцијата овој викенд како „неверојатен подвиг“. Во неа учествуваа повеќе од 125 авиони. Додека седум бомбардери Б-2 полетаа од воздухопловната база Вајтман во Мисури кон Иран, други Б-2 летаа на запад како мамки. Борци, извидувачки авиони и воздушни танкери за полнење гориво, исто така, се придружија на мисијата.
„Најимпресивното нешто за мене беше што седум авиони направија седум различни летови за само половина час“, рече Дил.
„Ако претседателот нареди – ние летаме“
Легендарната мисија на Дил се случи во раните денови на операцијата „Трајна слобода“ по нападите на 11 септември, кога САД тргнаа во офанзива против Талибанците и Ал Каеда. Пилотите вежбаа на симулатори што траеја до 24 часа, но неговиот најдолг вистински лет пред тоа беше 25 часа.
Екипажите беа назначени однапред, но тие не знаеја кога ќе започне мисијата. Лекарите им даваа апчиња за спиење за да се наспијат пред акцијата.
„Едноставно знаевме дека ако претседателот даде наредба, ќе летаме следната ноќ“, рече Дил.
На денот на мисијата, тој се разбуди три или четири часа пред летот, го информираше пилотот и другите членови на екипажот и полета со бомбардер наречен „Духот на Америка“.
Ротација во пилотската кабина и „go апчиња“
За време на летот, екипажот се менувал – додека едниот бил на седиштето, другиот дремел на преклопната лежалка зад нив. „Можеби малку го подобриле денес, но тогаш тоа беше само модифициран камперска лежалка“, рече тој.
Иако било тешко да се заспие поради нервозата, телото попуштало по некое време. Сонцето им помагало да се борат со поспаноста, бидејќи поголемиот дел од летот летале на запад, забавувајќи го телесниот ритам.
Пилотите имале и таканаречени „go пилули“, „апчиња за движење“ – амфетамини за да ги држат будни. „Летот е долг, мора да останете фокусирани и тие се официјално одобрени од лекарите“, рече тој. Но, тој нагласи дека правилата би можеле да се променат и дека не знае дали сè уште се користат денес.
Тоалети без прегради и „piddle packs“
И покрај софистицираноста на бомбардерот Б-2, тоалетот останал примитивен. Имало хемиски тоалет, но се користел само во итни случаи. „Приватноста значеше дека колегата само гледал на другата страна“, рече тој.
За да избегнат дехидрација, пиеле по едно шише вода на час и собирале урина во таканаречени „piddle packs“ – кеси со апсорбирачки материјал сличен на мачкин песок. „На крајот знаевме колку тежиме со тие кеси – што друго можевме да правиме 44 часа?“, рече тој со смеа.
Сами си спакувале храна, а им биле дадени и специјално подготвени оброци за консумирање во лет. Но, бидејќи не трошеле многу енергија, не јаделе многу.
Откако прелетале над Пацификот и јужна Индија, се свртеле кон север и нападнале цели во Авганистан. Првиот лет траел околу четири часа, но кога го напуштиле авганистанскиот воздушен простор, им било наредено да се вратат и да извршат уште еден напад. Потоа Диаиле зел уште една доза амфетамин.
По вториот лет, слетале во американската база во Диего Гарсија во Индискиот Океан. За време на дебрифинг, им биле прикажани снимки од целите што ги погодиле, по што вечерале, малку се опуштиле и конечно заспале.
„Најнадреалниот момент“
Стивен Башам, пензиониран генерал кој летал со Б-2 над Србија во 1999 година, рече дека „најнадреалниот момент“ бил самото полетување. „Летате на мисија за која никој не знае освен неколку луѓе“, рече тој.
Најважниот момент од операцијата во саботата беа бомбите што ги носеа – GBU-57
„Масивен пенетратор за муниција“, тежок околу 13.600 килограми, дизајниран да пробие дебели слоеви почва и бетон. Б-2 е единствениот бомбардер способен да ги носи, а ова е прв пат бомбите да се користат во борба.
Седум бомбардери носеле вкупно повеќе од десет вакви бомби. Според Башам, ненадејната загуба на неколку тони товар не влијаела значително на летот на толку софистициран авион.
Најтешките моменти од мисијата биле моментите на враќање на полнењето гориво во воздух, кога екипажот веќе бил исцрпен. „Но, она што веројатно ги охрабри беше фактот дека повторно влегуваа во американскиот воздушен простор и го слушнаа тоа познато „добредојде дома“ од американскиот контролор на летање“, рече Башам.
